Het meest zorgelijk aan zijn eigen toestand vond Augustinus dat hij zich geen zorgen maakte.
“In mijn zorgwekkende toestand zorgde ik niet voor mezelf. Ik huilde niet om mijn eigen dood die volgt op het gebrek aan liefde voor U.
Ik liep bij U weg, was U ontrouw. En om mij heen hoorde ik roepen: Goed zo! Goed zo! Ik hoorde me te schamen wanneer ik U zou volgen.
Ik was stof. Onderweg om stof te worden.”
