Ik heb mij verzoend met mijn smartphone. Het is vrede tussen ons. Ik heb mij er mee verzoend dat Google en Facebook hun haakjes te diep in mijn hersenen hebben geslagen. Ze zitten te diep. Ze gaan er niet uit, nooit meer, maar het is goed zo. Big Tech, U behoor ik toe, Uw licht zoek ik, iedere morgen, ieder avond voor het slapengaan, ik kan gewoon niet zonder U.
Ja, soms een dagje. Dan voel ik mij superstoer. Dan lach ik om al die phoneverslaafden die zitten vastgeketend aan hun schermpjes. Arme stumpers! Stelletje phonejunkies! Jullie weten niet wat vrijheid is. Kijk naar mij, ik heb al een uur niet op mijn phone gekeken!
Maar in Silicon Valley lachen ze nog harder. Ze gooien wat lijntjes uit, die gelijk aan de haakjes in mijn hersenpan blijven hangen. En daar ga ik weer, ik pak mijn phone weer. Ik offer tijd en aandacht, snakkend naar beloning, entertainment, een shot dopamine. Dan weet ik weer wie de baas is. Dan belijd ik: U bent de grootste, ik kan niet anders dan U volgen.
Ik kan er boos om worden en protesteren. Ik kan roepen dat er meer moet zijn dan leven als phonejunkie die achter Big Tech aanhobbelt. Ik wil leven voor het hoogste. Niet voor de ‘tech wolf’, maar voor de Goede Herder. Ik kan roepen dat ik Hem wil volgen – maar helpt dat? Die wolf is gewoon te machtig.
Of is er nog een uitweg?
