Mark Rutte verbaasde naar 13 jaar premierschap vriend en vijand door plots te zeggen: ik stop ermee.
Zelf had hij het ook niet verwacht. Maar de gedachte “ik stop ermee” schoot ineens in z’n hoofd. Het was een (bijna?) bovennatuurlijke ingeving. Zoiets moet je niet kapot redeneren, wist Rutte. Soms weet je het gewoon. In je buik. In je hart. “Het hart heeft zijn redenen die het verstand niet kent”, zei de beroemde natuurkundige en filosoof Blaise Pascal al. En zo is het maar net, vindt Rutte.
De verslaggeefster met wie Rutte zijn moment deelt, reageert ongelovig. Tot drie keer toe.
Verslaggeefster: “Dat was natuurlijk niet opeens. Wat zijn de overwegingen die daarachter zitten?”
Rutte: “Soms moet je je buik en je hart volgen. Dan ben je ervan overtuigd dat het het goede besluit is. Je moet dat niet helemaal proberen te rationaliseren.”
Verslaggeefster: “Maar wat was dan de reden?”
Rutte: “Het schoot zomaar in m’n hoofd.”
Verslaggeefster, met een stem vol ongeloof: “Maar zoiets schiet toch niet zomaar in je hoofd?”
Rutte: “Ja, blijkbaar wel. Ik ben ook maar een raar mannetje.”
Hoe neem jij je beste beslissingen. Met je buik (emotie), je hoofd (denken) of toch met je hart (gevoel)?
